Βιογραφικο-Σκοπος

                    Γεννήθηκα στον Πειραιά το 1933 από γονείς κρητικούς ,το  Χρήστο και την Ελευθερία Βαρουχάκη .
Είμαι παντρεμένος με τη ζωγράφο Ευθυμία Σαράντη, την σύντροφο και συνοδοιπόρο ολόκληρης της ζωής μου .Mε  την εύνοια της μοίρας ζούμε ακόμα μαζί.
Σπούδασα Ιατρική  στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1951-1957) . Στρατιωτική θητεία στο Ναυτικό τριάντα μήνες. Διδακτορική διατριβή –«Ιπποκρατική Ψυχιατρική» το 1964. Διορίστηκα στο Δαφνί το 1961. Δούλεψα εκεί σαράντα περίπου χρόνια ως βοηθός, Επιμελητής  και Διευθυντής από το 1972. Απολύθηκα το 1998, αφού  εν τω μεταξύ είχα εκλεγεί Διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας. Υπήρξα εξ αρχής και μέχρι τη συνταξιοδότησή μου Συντονιστής των Προγραμμάτων για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση. Εκλέχτηκα πολλές φορές  Πρόεδρος της Επιστημονικής Ένωσης  και Πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου από τότε που συστήθηκε.
Την Τέχνη της Ψυχιατρικής διδάχτηκα  από μεγάλους δασκάλους: Τον Ανδρέα Καλούτση, το Γιάννη Λαμέρα, το Νίκο Ρασιδάκη , τον Αντώνη Παλαιολόγο. Τους αναπολώ με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη. Πολλά επίσης μου έμαθαν οι μαθητές και οι συνεργάτες μου στις συντροφιές , τις κουβέντες και τις κοινές αναζητήσεις μας, τις ατέλειωτες ώρες της δουλειάς και τις λίγες της χαλάρωσης. Όμως αν κάπως πλησίασα στην αλήθεια, το χρωστώ πιο πολύ στις χιλιάδες των αρρώστων που με εμπιστεύτηκαν.
Αν δε , συνέβαλα λίγο  στην πρόοδο είναι με τη θεμελίωση της επιδημιολογίας των ψυχικών νοσημάτων , τον εκσυγχρονισμό της Ψυχιατρικής Νομοθεσίας, την  έκδοση του περιοδικού  "Τετράδια Ψυχιατρικής", την ιστορία της ψυχιατρικής στην Ελλάδα και τον κόσμο, ( που όπως  απέδειξα  με την έκδοση της διδακτορικής μου διατριβής με τίτλο  "Ιπποκρατική Ψυχιατρική" θεμελιώθηκε από τον Ιπποκράτη) , και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πασχόντων.
Όλη η δημόσια παρουσία μου είναι δεμένη με τους ψυχικά πάσχοντες, τους νοητικά υστερούντες και του ψυχογηριατρικούς ασθενείς, τη ζωή και τη μοίρα τους.
Πριν από πολλά χρόνια μια μικρή ομάδα φίλων και συνεργατών αφοσιωμένων στους αρρώστους , υποσχέθηκε να μην εγκαταλείψει ποτέ αυτούς που της εμπιστεύτηκαν λίγες από τις λίγες ελπίδες τους.

Αυτή την υπόσχεση προσπαθώ να τηρήσω, όσο ζω και υπάρχω.

Σκοπός αυτού του ιστολογίου

Είχα σκοπό να γράψω την Ιστορία της Ψυχιατρικής στην Ελλάδα όπως την έζησα εκ των έσω ως γιατρός του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής από το 1961 μέχρι του το τέλος του 1998 , αλλά και μετά τη συνταξιοδότησή μου μέχρι και σήμερα. Άργησα να διαπιστώσω ότι ο χρόνος ,αλλά και τα μέσα που είχα δεν μου επέτρεπαν να ολοκληρώσω ένα τόσο φιλόδοξο σχέδιο. Δεν αρνούμαι τις δικές μου ευθύνες. Αλλά θα πρέπει να σημειώσω ( και θα αποδείξω όταν θα μιλήσω με λεπτομέρειες για το πως με μεταχειρίστηκαν οι διοικήσεις του Νοσοκομείου ,αλλά και κάποιοι συνάδελφοί μου ) , ότι  μετά τη συνταξιοδότησή μου, συνάντησα την απροκάλυπτη αντίθεση της Διοίκησης του Νοσοκομείου , η οποία έφτασε στο σημείο να μου απαγορεύσει την πρόσβαση στα αρχεία του.

Περιορίστηκα λοιπόν στη δημιουργία αυτού του ιστολογίου για να περισωθεί τουλάχιστον ό,τι ακόμα συγκρατεί η μνήμη μου αλλά κυρίως να περισωθούν προς χρήση από τους μεταγενέστερους σημαντικά ντοκουμέντα που βρίσκονται στο προσωπικό μου αρχείο και που φωτίζουν επαρκώς τον τρόπο που η Επιστήμη και  οι λειτουργοί της , η Πολιτεία και η Κοινωνία . οι κάθε φορά  και κάθε μορφής φορείς εξουσίας  αντιμετώπιζαν  και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την ψυχική διαταραχή και τους ψυχικά πάσχοντες .
Επανειλημμένες προσπάθειές μου να περισωθούν τα αρχεία του Νοσοκομείου που θα αποτελούσαν αδιάψευστη και πολύτιμη μαρτυρία για το πώς αντιμετωπίστηκαν οι ψυχικά πάσχοντες στην πατρίδα μας, συνάντησαν την αδιαφορία ή και ενεργό αντίθεση των εκάστοτε διοικήσεων του Νοσοκομείου ( αλλά και κάποιων συναδέλφων μου) ,όπως άλλωστε και η πρότασή μου για μια ερευνητική προσπάθεια που θα αφορούσε τη ζωή και τη μοίρα όλων των ασθενών που το Νοσοκομείο αυτό νοσήλευσε στα περίπου ενενήντα χρόνια της λειτουργίας του, και θα αναδείκνυε την επίδραση των κοινωνικών , οικονομικών και πολιτιστικών συνθηκών , στην ίδια την ψυχική διαταραχή  , αλλά και την αντιμετώπιση του ψυχικά πάσχοντος προσώπου..

Σκοπεύω επίσης να γνωστοποιήσω,σε όσους νοιάζονται, τις κατά καιρούς προσπάθειές  και τους αγώνες μιας μικρής ομάδας λειτουργών που συντόνιζα και πάλευαν ανυποχώρητα για το καλλίτερο όσο δούλευα στο Δαφνί , και τα όσα προσπαθώ ακόμα  για να  να υπερασπιστώ τους αρρώστους από όλα αυτά που σε βάρος τους τεκταίνονται και για να δώσω ίσως αφορμή να εμπλακούν και άλλοι στον αγώνα και στην ανταλλαγή ιδεών για το που και το πως πρέπει να κινηθούμε..

Οι αναρτήσεις μου θα γίνονται περιοδικά και κάθε φορά θα αναφέρονται σε ένα επί μέρους θέμα

Που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ (Οδυσσέας Ελύτης).
Στα συντρίμμια των ανθρώπων αναζήτησα το πρόσωπό τους, το τετράφυλλο δάκρυ.